Wspólnoty ogarnięte utopiami lek­ceważą zazwyczaj namacalną egzystencję, traktując ją jako „przypadkowe stadium, z którego wyłoni się to, co możliwe i pożądane („Cóż z tego, że my cierpimy – naszym wnukom będzie lepiej ). Nadmierne kłopoty z realizacją zasady fiat iustitia wywo­łują zwykle nastawienia pragmatyczne („Skoro nie da się spra­wiedliwie, to niech przynajmniej ktoś coś z tego ma”). Zróżnico­waniom podlegają także kluczowe pojęcia, zaangażowane w przyjęte sposoby wartościowania: „sprawiedliwość” dla niewolni­ka jest bez wątpienia czym innym niż „sprawiedliwość” dla kogoś, kto ma poczucie, iż pewne rzeczy „należą mu się od państwa”; „istota człowieczeństwa, poezji, życia etc. (ważniejsza od „przy­padłości”) bywała różnorako definiowana; za „fakt” uważano za­wsze coś, co nie pozostaje w zbyt jaskrawej sprzeczności z obo­wiązującymi akurat doktrynami.

Beata Iwańska

Witaj na mojej stronie o dzieciach i relacjach w rodzinie! Znajdziesz tutaj wiele porad zaczerpniętych z życia mojego i moich znajomych . Mam nadzieję, że podoba Ci się taka tematyka. Zapraszam do czytania!