OSTATECZNE UZASADNIENIE
Wzorem Peirce’a, Polanyi zalicza zasadę wątpienia do hipokrytycznych mitów. Ostatecznym uzasadnieniem wszelkich asercji – nie wyłączając twierdzeń nauki – jest pewien „bezwiednie przyjęty idiom”, pewna rama pojęciowa o określonych, choć zwykle niewyrażalnych założeniach, z którą konfrontujemy każdy sąd. Rama taka ma charakter cyrkularny i bezapelacyjny; wyznacza wzorce możliwej interpretacji doświadczenia, odrzucając lub pomijając zjawiska, które się w niej nie mieszczą. Jest np. wykluczone, by mieszkaniec stepu w Beczuanie, oskarżony o to, że przemienił się w lwa i pożarł swego towarzysza, mógł dowieść swej niewinności. Wizja świata, jaką dzieli ze współplemieńcami, nie zawiera bowiem kategorii śmierci „naturalnej”: atakujący drapieżnik to tylko pozór, skrywający sedno sprawy – czyjąś metamorfozę w zwierzę pod wpływem zazdrości, zemsty etc.