Najważniejsze jest to, w jaki sposób będzie się o nich mówić. To zaś w sposób bezpośredni dotyka proble­mu samych dorosłych i zmusza ich do refleksji nad tym, jak oni sami przemyśleli i przeżyli w sobie zjawisko „śmierci”. Dzieci ma się nie tylko po to, żeby wychować je na porządnych obywateli, lecz także najwidoczniej w celu sprawdzenia siebie samych i tego, czym się samemu żyje. Ogólna jest chęć ukrywania przed dziećmi ponurej perspek­tywy śmierci. Odpowiedź „tak” na pytanie czteroletniego dzie­cka, czy się zabije, jeśli wypadnie przez okno, brzmi odrobinę brutalnie. Albo czy jeśli umrze, to niczego już nie będzie miało. 

Beata Iwańska

Witaj na mojej stronie o dzieciach i relacjach w rodzinie! Znajdziesz tutaj wiele porad zaczerpniętych z życia mojego i moich znajomych . Mam nadzieję, że podoba Ci się taka tematyka. Zapraszam do czytania!